W XIV i XV wieku obszary Woli Zarczyckiej zostały objęte wielkim procesem osadnictwa na terenie Puszczy Sandomierskiej. Ogromne obszary leśne, zwane łowiskami, strzeżone były przed miejscową ludność, bowiem stanowiły teren polowań królewskich. Przebywający tu na łowach król Stefan Batory wydał w 1578 roku dokument lokacyjny dla wsi położonej „na Łowisku za Trzosznicą”. Założycielem i pierwszym wójtem król uczynił Piotra Zarczyckiego, szlachcica pochodzącego prawdopodobnie z Prus Zachodnich. Osada istniała już wcześniej, ale została zniszczona przez Tatarów. Dokument lokacyjny upoważnił do założenia w Woli parafii rzymskokatolickiej. Pierwszy kościół powstał w 1579 roku. Znaczna część wsi, tzw. królewszczyzna, podporządkowaną była staroście leżajskiemu, który ustanowił tu swego przedstawiciela podstarostę. W wyniku tego ludność zmuszona została do służenia trzem zwierzchnikom. Nie potrafiła ona jednak udźwignąć nałożonych na nią z tego tytułu obowiązków. Pańszczyzna i przymusowe daniny powodowały, że chłopskie pola były zaniedbywanem a w chatach panował głód. Panująca syuacja przyczyniła się do powstawania wielu buntów chłopskich oraz procesów sądowych.Dodatkowym nieszczęściem była w 1623 roku epidemia dżumy, która zdziesiątkowała ludność. W następnym roku zaatakowały wieś tatarskie hordy Kastymira, niosąc spustoszenie i śmierć. Następne najazdy, tym razem spodowowane przez wojska szwedzkie, miały miejsce w latach 1655 i 1656. Rozegrała się wówczas w okolicy Sarzyny bitwa, w której brali udział chłopi z okolicznych wsi, m.in. z Woli.Po pierwszym rozbiorze Polski, Wola znalazła się w zaborze austriackim. W ramach tzw. kolonizacji józefińskiej powstała tu kolonia niemiecka Konigsberg. We wsi zapanowała :galicyjska nędza”. Chłopi z Woli Zarczyckiej z wielkim zaangażowaniem wspierali powstania narodowe. W powstaniu styczniowym walczył m.in. pochodzący z Woli Adolf Gajewski.Rok 1918 nie przyniósł mieszkańcom zasadniczych zmian. Ludność nadal żyła bardzo ubogo, z tego też względu spora część mieszkańców wyemigrowała za granicę.W okresie międzywojennym rozwinął się w Woli ruch ludowy. Mieszkańcy wsi brali czynny udział w strajkach i protestach chłopskich. Nadzieja na poprawę ich losów stała się rozpoczęta w 1937 roku w ramach Centralnego Okręgu Przemysłowego, budowa Zakładów Chemicznych w Nowej Sarzynie. Wielu mieszkańców Woli Zarczyckiej brało udział w pracach budowlanych tego przedsiębiorstwa, np. Michał Smycz, Tomasz Betka, Antoni Mazurkiewicz, Walenty Mazurkiewicz, Tomasz Mołdoch, Jan Sulikowski, Franciszek Kłak, Ludwik Krasnodębski, Szymon Krasnodębski, Marek Szwed, Gabriel Szwed i Franciszek Mitura. Ludzie ci brali póżniej udział w walce z okupantem, który wszedł na teren Woli 9 września 1939 roku. Niemcy już na samym początku dokonali germanizacji, m.in. Georg Dumler, pastor, który założył szkołę niemiecką dla polskich dzieci. Polacy nie pozostawali bierni wobec takiego stanu rzeczy. Tak więc już jesienią tego samego roku ks. Jan Dudziak zorganizował pierwszy dwunastoosobowy tajny komplet nauczania. Wkrótce Wola stała się jednym ze znaczących ośrodków tej działalności. Z narażeniem życia zaczęli nauczać m.in.: Maria Birek, Maria Cebulak, Józef Marek, Maria Hrupkowicz, Pelagia Sajdłowska, Tomasz Sajdłowski i Józef Siuzdak. W tym czasie w Woli rozpoczął działalność ruch oporu. Na początku 1941 roku inż. Jan Siuzdak z Łętowni „Zatorski” rozpoczął organizować regularny ruch oporu, tworząc placówkę nr 8 podległą łańcuckiemu obwodowi AK, w skład której weszły dwa plutony. Pierwszym dowodził kapral Tomasz Betka „Manierka”, a drugim Jan Ruszak „Topolski” oraz Paweł Siuzdak „Dziunkowski”. W tym czasie powstał również pluton Batalionów Chłopskich pod dowództwem Antoniego Łoina „Zacierka”. Ich działania dotyczyły m.in. zdobywania amunicji na terenie zakładów chemicznych czy uwolnienia więźniów z aresztu.Z 29 na 30 czerwca 1943 roku dokonano w Woli Zarczyckiej pacyfikacji. Mężczyzn zgromadzono na placu szkolnym, gdzie następnie leżeli od godziny 6:00 do 16:00. W szkolnej sali natomist zapadały decyzje o ich losach. Polacy byli segregowani do czterech grup. Do pierwszej wyznaczeni byli ci, których później wypuszczono na wolność. Osoby wyznaczone do drugiej grupy wywieziono do obozu w Pustkowie, zaś osoby z trzeciej grupy przeznaczono do obozu w Jarosławiu. Zaszeregowani do czwartej grupy zostali skazani na rozstrzelanie. W czwartej grupie znajdowało się 76 Polaków. Ofiary egzekucji zostały pochowane w dwóch grobach na miejscu stracenia. Groby pozostały tu do dzisiaj.W latach 1943-1944 hitlerowcy jeszcze kilkakrotnie w Woli Zarczyckiej siali grozę i śmierć. Oprócz ofiar pacyfikacji zamordowali 12 mieszkańców wsi.Odzewem na barbarzyństwo Niemców było wsmożenie działalności Armi Krajowej. Zołnieże polscy brali udział w minowaniu mostu w Tryńczy, wysadzaniu torów, atakowaniu niemieckich transportów kolejowych i samochodowych. Jednym z największych ich wyczynów zbrojnych był napad na magazyn wojskowy w Sarzynie.11 listopada 1943 roku, w rocznicę odzyskania przez Polske niepodległości, kapral Tomasz Betka „Manierka” został awansowany do stopnia podporucznika. W lecie 1944 roku oddziały Armi Krajowej prowadziły w okolicach Woli Zarczyckiej, Rakszawy i Brzózy Królewskiej zaciekłe walki z wycofującym się przed Armią Czerwoną Niemcami.W 1957 roku przeprowadzono ekshumację zwłok pomordowanych podcza spacyfikacji. Pochowano ich w zbiorowym grobie na cmentarzu. W miejscu zbrodni stoi poświęcony ich pamięci pomnik.Za zasługi podczas II wojny światowej Wola Zarczycka odznaczona została 17 lipca 1977 roku Orderem Krzyża Grunwaldu.Do zabytków Woli Zarczyckiej należy m.in. Kościól parafialny pw. Przemienienia Pańskiego. Parafia założona została w 1578 roku. Kolejny kościół zbudowano w 1607 roku, konsekrowano w 1611, a w 1907 roku przeniesiono do Wólki Niedźwiedzkiej. Obecny wzniesiono w 1907 roku według projektu architekta Bajna za ks. Józefa Gryzieckiego. Świątynia jest murowana. Wyposażenie wnętrza jest neogotyckie. Epitafium inskrypcyjne ks. Antoniego Marii Podgórskiego (1822-1901), proboszcza w Woli Zarczyckiej, historyka i archeologa, oraz portret na porcelanie wykonany w „Zakładzie Braci Trembeckich” w Krakowie. Kielich rokokowy z XVIII w., gładki, z czarą z 1936 r. Puszka z XVIII w., z ornamentem rokokowym na czarze i stopie. Świecznik kryształowy z I połowy XIX w. Po bokach imieszczone są dwa ołtarzyki św. Franciszka i krucyfiks z emblematami Męki Pańskiej, pochodzący z I połowy XIXw., a wykonany zapewne w Austrii. Na plebanii znajdują się m.in. rzeźba św. Jana Nepomucena z początku XIX w. (pochodząca z kapliczki) oraz księgi parafialne od 1833r.W zabudowie wsi można spotkać domy, które ze zwględu na swój wiek zasługują na uwagę, np dom z numerem 100 pochodzi z 1905 r., dom 503 z 1905 r., dom 519 z 1902 r., dom 534 z 1924 r. Są to budynki drewniane, konstrukcji zrębowej, węgłowane na obłap lub jaskółczy ogon. Układy wnętrz jednotraktowe, niekiedy z częścią gospodarczą pod wspólnym dachem (nr 572). Wewnątrz stropy belkowane (nr 99) i stare piece z okapami (numery 100, 519, 535). Drzwi kołkowane (nr 514). dachy dwu- i czterospadowe kryte słomą schodkowaną. Kapliczki – najczęściej są murowane, potynkowane. Zabytkowy jest również budynek Szkoły Podstawowej, dzisiaj Gimnazjum, bowiem pochodzi z 1900r.